Gronkowiec skórny - kiedy jest groźny i jak leczyć zakażenia gronkowcem skórnym

Gronkowiec skórny czyli staphylococcus epidermidis to bakteria, która nie jest groźna dla zdrowego człowieka chyba, że ma on obniżoną odporność. Gronkowiec skórny zajmuje trzecie miejsce na liście przyczyn zakażeń wewnątrzszpitalnych. Jakie choroby wywołuje gronkowiec skórny? Jak leczy się gronkowca skórnego?

Spis treści

1. Kiedy gronkowiec skórny jest niebezpieczny?
2. Gronkowiec skórny wywołuje różne choroby
3. Gronkowiec skórny: leczenie
4. Gronkowiec: badania

Gronkowiec skórny to bakteria, którą prawie każdy człowiek ma na swojej skórze i błonach śluzowych. Gronkowiec skórny zamieszkuje błony śluzowe jamy ustnej, nosa, gardła, drogi moczowo-płciowe, jelito grube (czasami również kręte) oraz na skórze.

Kiedy gronkowiec skórny jest niebezpieczny?

Gronkowiec skórny nie stanowi żadnego zagrożenia dla osób zdrowych. Gronkowiec skórny może jednak wywoływać infekcje u osób z osłabioną odpornością z powodu m. in. nowotworów, neutropenii, chorób serca, urazów i oparzeń, przeszczepów narządów i szpiku, wcześniactwa oraz u osób, które mają wprowadzane do organizmu jakiekolwiek ciała obce: sztuczne zastawki, implanty, cewniki oraz u pacjentów intubowanych lub dializowanych.

Ze względu na rozwój medycyny inwazyjnej gronkowiec na skórze zajmuje obecnie niechlubne trzecie miejsce na liście przyczyn zakażeń wewnątrzszpitalnych choć jeszcze w połowie zeszłego stulecia uważany był za mało groźną bakterię. Teraz uznaje się, że gronkowiec skórny może również przyczyniać się do powstania sepsy.

Gronkowiec skórny wywołuje różne choroby

U osób z grup ryzyka, gronkowiec skórny może prowadzić do wystąpienia różnych chorób, wśród których najczęstszymi są:

• bakteriemia
• zapalenie wsierdzia
• zapalenie otrzewnej (dializa otrzewnowa)
• zapalenie opon mózgowo - rdzeniowych (układy zastawkowe stos. w leczeniu wodogłowia, pourazowe)
• zapalenie kości i szpiku (osteomyelitis)
• zakażenie układu moczowego

Gronkowiec skórny: leczenie

Zakażenia gronkowcem skórnym leczy się antybiotykami, przy czym lekooporność gronkowca skórnego jest podobna do lekooporności gronkowca złocistego. Lekiem z wyboru w przypadku wysokolekoopornych szczepów gronkowca skórnego są glikopeptydy - wankomycyna lub teikoplanina.