Wielokrotne cięcie cesarskie i poród po cesarskim cięciu

Wielokrotne cięcie cesarskie budzi wiele kontrowersji, a ilość dopuszczalnych, bezpiecznych cięć nadal jest tematem wielu dyskusji. Główną obawą jest ryzyko pęknięcia ściany macicy, z uwagi na blizny pooperacyjne powstałe po poprzednich cięciach cesarskich, które osłabiają mięsień macicy i zmniejszają jego predyspozycje do rozciągania.

Spis treści

1. Główne wskazania do cesarskiego cięcia
2. Organizm kobiety po cesarskim cięciu
3. Rekomendacje dotyczące porodu po cięciu cesarskim

Cięcie cesarskie - wielokrotne, ale również jednorazowe, pomimo powszechnego błędnego przekonania, jest dużym zabiegiem operacyjnym, obarczonym ryzykiem wielu powikłań, łącznie z zagrożeniem dla życia i zdrowia matki i dziecka jednocześnie. Nie powinno być wykonywane na życzenie, bo mimo mimo udoskonalania techniki operacyjnej nadal obarczone jest większą ilością powikłań względem porodu drogami i siłami natury.

Problemy mogą się pojawić już na etapie wykonywania znieczulenia zewnątrzoponowego. Mimo to obserwuje się rosnący trend do właśnie takiego sposobu rozwiązania ciąży, a w wielu krajach istnieje możliwość tzw. cięcia na życzenie, gdzie głównym powodem wykonywania zabiegu operacyjnego jest lęk pacjentki przed porodem fizjologicznym.

Oczywiście umieralność wśród kobiet i dzieci jest niska, ale zgony zdarzają się częściej niż w przypadku porodu tradycyjnego, o czym lekarz ma obowiązek poinformować pacjentkę.

Główne wskazania do cesarskiego cięcia

Na liście wskazań do rozwiązania ciąży drogą cięcia cesarskiego znajdują się m.in.

• niewspółmierność miednicowo-główkowa – co oznacza zbyt duże wymiary główki płodu względem wymiarów kostnych miednicy, co nie gwarantuje postępem porodu.
• ciąża mnoga, aczkolwiek w przypadku położenia główkowego obu płodów możliwy jest poród fizjologiczny, co zaliczane jest do rzadkości
• położenie miednicowe płodu
• stan dziecka lub choroba matki wykluczające możliwość porodu drogami i siłami natury (choroby układu krążenia, cukrzyca, stan przedrzucawkowy)
• znaczna otyłość rodzącej
• łożysko przodujące, przedwczesne oddzielenie łożyska
• cięcie cesarskie w wywiadzie, ale z przyczyn, które nie poddają się modyfikacji także w obecnej ciąży, chociażby nieprawidłowe wymiary kostne miednicy

Powyższa lista dotyczy planowego cięcia cesarskiego, gdzie sposób rozwiązania omawiany jest dużo wcześniej. Ale istnieją sytuacje położnicze, kiedy cięcie cesarskie planowane jest ze względu na tzw. brak postępu porodu, czyli w trakcie porodu fizjologicznego, który nie postępuje z jakiejś przyczyny. Do najczęstszych problemów zalicza się: wypadnięcie pępowiny, brak dostatecznego rozwierania szyjki macicy czy zagrożenie pęknięciem macicy.

Organizm kobiety po cesarskim cięciu

Okres tzw. rekonwalescencji po zabiegu operacyjnym, a więc regeneracji organizmu wynosi około 6 miesięcy. Jest to także umowny czas przerwy pomiędzy kolejną ciążą. Zapobiega to ryzyku pęknięcia macicy. Poród drogami i silami natury po uprzednim cięciu cesarskim tak naprawdę jest możliwy po około 1,5 rocznej przerwie. Uważa się, że tylko wtedy mięsień macicy jest w pełni zregenerowany.

Rekomendacje dotyczące porodu po cięciu cesarskim

Tak naprawdę jest to nadal kwestia sporna. Jednak wśród większości specjalistów panuje uprzednie przekonanie, że po drugim porodzie operacyjnym lekarz ginekolog powinien uświadomić pacjentkę o podwyższonym ryzyku komplikacji położniczych podczas kolejnej próby rozwiązania ciąży drogą cięcia cesarskiego. W związku z tym decyzja o planowanej kolejnej ciąży powinna być podejmowania bardzo ostrożnie, w trosce o życia matki i dziecka.

Ryzyko powikłań jest ściśle skorelowane z techniką wykonywanej operacji, istotna jest tu przede wszystkim sama technika nacięcia mięśnia macicy, a także proces gojenia się rany pooperacyjnej. Do najczęstszych powikłań wielokrotnego cięcia cesarskiego zalicza się: pęknięcie mięśnia macicy, łożysko przodujące, łożysko przyrośnięte (połączenia z fragmentami mięśnia macicy), krwotok.

Kolejna ciąża po uprzednim cięciu cesarskim powinna być objęta szczególną obserwacją, a każdy niepokojący symptom należy zgłaszać lekarzowi prowadzącemu, aby jak najszybciej podjąć stosowne działania.